Deze morgend las ik in het tijdschrijft Knack over hoe Louis De Cordier een expeditie had opgezet die een eeuwenoud labyrinth heeft blootlegt.  In dat labyrint bevindt zich, voor in die tijd, verboden kennis.  Kennis die bewaard en opgeslagen is op kleitabletten.

Er zal wel wat tijd overheen gaan eer alle hiërogliefische teksten zullen opgehaald, behandeld, gekopieerd en vertaald zullen worden.  Maar het perspectief om deze inhoud op termijn te kunnen inkijken maakt mij bijzonder enthousiast.  Al was het maar vanwege de persoonlijke interesses en wat het ons allemaal kan vertellen over toen.


Het geeft ons ook een demonstratie in archiveren.  Want na al die eeuwen kunnen die tabletten nog steeds geraadpleegd worden.   Iets dat je in dit computertijdperk via de elektronische weg bijzonder moeilijk gedaan kan krijgen.

Misschien moet er maar is nagedacht worden over wat we op een relatieve korte en relatieve lange periode wensen te bewaren.  De echte essentiële stukken met andere woorden.  Waarvoor er dan naar een permanentere manier van archieven moet gekeken worden.


Je kan hier meer over lezen via : De Standaard (1,2), GrensWetenschap, HBVL, HLN, MetroTime