Afgelopen zondag werd de mars op Brussel gehouden. Een manier waarop burgers hun onvrede met de lange regeringsvorming kenbaar wilden maken. Iets dat al minstens sinds april van vorig jaar aan het broeien is.

Met tal van andere acties die sindsdien zijn opgedoken. Zoals een aftelklok tot het wereldrecord. Waarmee de huidige regerings­vorming periode getoond wordt en vergeleken met het huidige wereld record. Een record dat momenteel op naam van Irak staat. Door er in 2009 zo'n 289 dagen over te doen. Zonder noemenswaardige veranderingen zal dat op 30 maart 2011 gebroken zijn.

Onder de noemer camping 16 kamperen momenteel 143 497 virtuele mensen voor de Wetstraat 16 om politici tot ten laatste op 21 april tijd te geven eer ze hun geld terug gaan vragen. Of het ongeschoren baarden initiatief van Benoît Poelvoorde. Die deze wil laten staan tot er een regering komt.

Allemaal originele en lovenswaardige acties, maar die in mijn mening naast de kwestie gaan. Het uitblijven van een nieuwe regering, hoe dan ook samengesteld, is het probleem niet. De reden waarom dat proces steeds langer gaat duren is dat wel.

Het land is namelijk opgedeeld in vier regio's, die elk een eigen visie hebben over hoe ze hun beleid zouden uitwerken. Door een algemene beslissing te nemen, beter bekend als het Belgische compromis, is de beleidsuitvoering vaak allesbehalve ideaal. Daarom zou een confederaal model, zoals dat van Europa of Zwitserland, elke regio de kans kunnen geven om zijn visie uit te werken. In plaats van dit reeds decennia lang in gang zijnde proces te blijven rekken door bij elke regeringsvorming enkele halfslachtige overdrachten te bedenken. (verwijzingen via wikipedia)