Dit is het  vervolg op het eerste deel van de oude beroepen trilogie.  Waarbij een zestal oude beroepen de revue passeren.  Van boven naar onderen zie je een rietsnijder, een rijshoutsnijder, een putjesschepper, een petroleumhandelaar, een mandenvlechter en een kolenboer.

Rietsnijder is een beroep dat sinds reeds lang in onze contrijen heeft bestaan, maar door de mechanisering is verdwenen.  Het riet zelf werd vooral gebruikt als fertilisator en dakbedeking, maar ook als pen.  Zo maakte Vincent van Gogh hiervan gebruik door er een scherp punt aan te snijden om er mee te tekenen.

Raar genoeg is het woord "snijder" enkel een synoniem voor een kleermaker.


Een ander beroep waarbij de bewerkte middelen langs watervlakten voorkomen is de rijshoutsnijder, een houtsnijder van rijshout dus.  Waarbij het grote werk is overgenomen door machines, maar het kleine werk nog steeds wordt uitgevoerd.  Denk maar aan meubelmakers en restaurateurs.


Een putjesschepper was iemand die de beerputten leegde.  De moderne versie daarvan zijn de beerwagens waarbij een slang de manuele bewegingen van zijn voorganger overneemt.  Al gebeurt dat ook nog enkel voor wc's die niet aangesloten zijn op het rioolsysteem.


De petroleum handelaar was iemand die rondreed met een vaak kleine tank waarin die de petroleum bewaarde.   Die je dan kon kopen voor je eigen doeleinden, zoals het aanvullen van de brandstof voor de petroleumlampen.

In de afgelopen maanden zijn zowel de vervoerders, als de leveranciers van mazout, benzine en andere variaties op het pure basisproduct vaak in het nieuws gekomen.  Door de hoge prijzen aan de pomp en voor het aanvullen van mazout ketels waarvoor gezamenlijke inkoop acties werden opgezet door gemeentelijke OCMW's.


Een mandenvlechter is een handwerker die manden en ander vlechtwerk vervaardigt uit natuurlijke materialen zoals wilg, rotan, stro, riet stengels ed   Maar die nog enkel door hobbyisten wordt beoefend.  Omdat dit een bijzonder arbeidsintensief proces is en lage loon landen dit veel goedkoper kunnen afleveren.


De kolenboer is zowat één van de weinige ambachten die ik als kind nog heb weten mee te maken omdat we thuis stookten met een kachel.  Dit hield in dat je net als met hout voor een open haard, kolen in de kachel bleef toevoegen om de temperatuur aan te houden.  Net als bij de ver vervlogen stoomtreinen uit de verhalen van Agatha Christie of Harry Potter.

Waarbij je de kolenboer belde wanneer de voorraad op een laag niveau geraakt.  Die vervolgens de inhoud van de zaken kwam ledigen in je bewaar ruimte.  Zodat ze de zaken opnieuw konden meenemen.

Een gewichtige job, die nu nog steeds bestaat, maar veel van zijn populariteit verloren heeft ten opzichte van het verwarmen met gas of stookolie.  Bovendien is het verbranden van de steenkool ook niet bijzonder gezond doordat ze heel wat CO2 de lucht instuurt.


In deze reeks valt het mij vooral op hoe heel wat beroepen weliswaar in hun originele vorm verdwenen zijn, maar toch nog als een meer gemechaniseerde versie blijven verder bestaan.  En het zwaardere werk steeds vaker verschuift naar machines of lage loon landen.

In sommige gevallen herbekijkt men zelfs het hele systeem om het geheel volledig te gaan automatiseren.  Een evolutie die zich nu nog steeds voortzet en ervoor zorgt dat er steeds meer hoofdwerk in plaats van handwerk aan te pas zal komen.