Net wanneer je denkt dat het internet alle voorgaande communicatie vormen overbodig is gaan maken, duikt er een verhaal over Zuid-Afrikaanse postduiven op.  Zo'n duiven zijn zowat een reliek uit een de vorige eeuwen waarbij deze dieren instonden voor het communiceren over grote afstanden.

Het leek dan ook erg onwaarschijnlijk dat de dieren konden concurreren met het internet.  Maar in Zuid-Afrika zijn die verbindingen niet vergelijkbaar met wat zoal in Europa gewend zijn geworden.  Een IT-bedrijf besloot dan ook om naar snellere alternatieven te zoeken.


Op die zoektocht kwamen ze uit bij duiven die ze met sd-kaartjes gingen uitrusten.   Om ze vervolgens los te laten zodat ze naar een 40 km verder liggende filiaal konden vliegen.  Op hetzelfde moment werd dezelfde informatie ook via het net verstuurd.

Het resultaat was redelijk onthutsend, want de dieren wonnen het pleit met een erg ruime marge.  Ze deden er namelijk slechts 2 uur over om alle data over te dragen, dit terwijl er via het internet slechts 4% was ontvangen.


Het internet transport procol (TCP-IP) heeft er langs deze weg dus een, zeker voor Zuid-Afrika, te duchten concurrent bijgekregen in de vorm van IPoAC, al had ik dat eerder TCP-PP genoemd.  Die door de weinige verbindingen dat het land met het netwerk heeft en de groeiende capaciteit van geheugenkaartjes wel is vaker zou kunnen gebruikt gaan worden.

Het is trouwens ook opvallend hoe oudere methodes kunnen gerecycleerd worden door middel van papier vervangende alternatieven terug enigsinds levensvatbaar kunnen worden.  Een methodiek die nog heel wat verrassende herwerkingen belooft te zullen opleveren.