NASA heeft de bovenste oceaan stromingen, die aan het water oppervlakte, van over de hele wereld geanimeerd vanaf juni 2005 tot december 2007. Aan de hand van hulpmiddelen die voorzien zijn om de warmte en de koolstof hoeveelheden in het water in het oog te houden. (via NASAexplorer op YouTube)

In een nieuw filmpje, X-Class: A Guide to Solar Flares, geeft NASA een korte uitleg omtrent zonnevlammen. Hoe deze ontstaan, welke de gevolgen ze kan hebben, hoe ze gemeten, gedetecteerd en ingedeeld worden. Waarvan er hieronder en bij de beschrijving van het filmpje op hun YouTube kanaal een transcriptie staat. (via NASA met wikipedia)

Flares happen when the powerful magnetic fields in and around the sun reconnect. They're usually associated with active regions, often seen as sun spots, where the magnetic fields are strongest. Flares are classified according to their strength. The smallest ones are B-class, followed by C, M and X, the largest. Similar to the Richter scale for earthquakes, each letter represents a ten-fold increase in energy output. So an X is 10 times an M and 100 times a C. Within each letter class, there is a finer scale from 1 to 9. C-class flares are too weak to noticeably affect Earth. M-class flares can cause brief radio blackouts at the poles and minor radiation storms that might endanger astronauts. Although X is the last letter, there are flares more than 10 times the power of an X1, so X-class flares can go higher than 9. The most powerful flare on record was in 2003, during the last solar maximum. It was so powerful that it overloaded the sensors measuring it. They cut-out at X28. A powerful X-class flare like that can create long lasting radiation storms, which can harm satellites and even give airline passengers, flying near the poles, small radiation doses. X flares also have the potential to create global transmission problems and world-wide blackouts.

Op 28 maart werd er door de NASA Swift satelliet een ruimte ontploffing waargenomen. Het vreemde daaraan was dat deze een elftal dagen zichtbaar was. Waar dat doorgaans een dertigtal seconden is en zonder dat hier een afnemende en terug opflakkerende patroon in zat.

Mogelijk is dit dan ook een nieuw of vertrouwd fenomeen dat voor het eerst op deze manier werd waargenomen. Dat volgens sommigen het resultaat van een ster die stilaan doorheen een zwart gat zou worden getrokken zou kunnen zijn.

Vadertje tijd kan doorheen de eeuwen al serieus wat aan schilderijen afknagen. Zeker wanneer deze een lange tijd aan de lucht zijn vrijgesteld. Met het resultaat dat ze na een tijd volledig gaat vervagen.

Waar NASA ondertussen iets tegen gevonden wordt. Door met een techniek, dat van atomische zuurstof gebruik maakt, de organische vervuilers van het werk te verwijderen. Zoals koolstof en roet, maar zonder verschil voor schilderij of het kader. Daar de verf vaak niet organisch is en reeds geoxideerd is.

Een mooi voorbeeld daarvan is de vergelijking tussen de restauratie resultaten van Cleveland Museum of Art en de NASA techniek. Op de afbeelding kan je links het resultaat van het museum personeel na gebruik van aceton en methyleenchloride zien. En rechts het resultaat van het NASA proces. (NASA via dvice)

NASA melde onlangs hoe de Fermi telescoop per ongeluk heeft opgemerkt hoe onweersbuien op Aarde antimaterie kunnen produceren. Volgens de waarnemingen zorgen enkele opeenvolgende interacties voor de productie van positronen (beter gekend als elektron antimaterie).

Elementen die, in afwachting van nieuwe toepassingen, alvast voor medische toepassingen en als brandstof gebruikt zouden kunnen worden. Al was het maar omdat er volgens de E=mc² formule van Albert Einstein een enorme hoeveelheid aan energie vrijkomt wanneer een deeltje en antideeltje mekaar vernietigen bij het samenkomen. (nasa via nerdcore en wikipedia)

Asteroïden en meteorieten die de mensheid bedreigen is een inspiratie bron waar menig film maker zich heeft door laten inspireren. Een scenario dat nog niet zo onrealistisch is, want er bestaan heel wat van die objecten. NASA wist er al zo'n 6363 die dicht in de buurt van onze planeet komen te identificeren en op te volgen.

Maar wilt dat dan ook zeggen er in zo'n geval enkel met nucleaire wapens of boorteams gewerkt kan worden? De Britse wetenschappers van EADS Astrium vinden alvast van niet door een een alternatief te ontwikkelen voor de NASA en ESA.

Bij het detecteren van een object dat op een ramkoers met de Aarde ligt zal een "zwaartekrachttrekker" de ruimte ingezonden worden.  Die de bedoeling heeft om de zwaartekracht van schip te gebruiken om het object beetje per beetje een koerswijziging mee te geven die het onze planeet doet ontwijken.

Een knap idee dat echter wel steunt op het feit dat we het object op voorhand zien komen en dat het gestuurde schip tegen in de buurt van het object loskomende brokstukken kan.

Er zullen met andere woorden nog heel wat bijkomende maatregelen getroffen moeten worden om toch enigszins beschermd te zijn.  Zoals bijvoorbeeld een globaal project om volautomatisch de hele hemel te laten afspeuren en niet een fractie zoals dat nu het geval is.  (prent, via)

NASA is erin geslaagd om een afbeeldingen door te sturen naar een ruimtetuig dat op zo'n 20 miljoen mijl van de Aarde verwijderd ligt.  Hiervoor heeft men een communicatie systeem ontwikkelt dat op het internet gemodeleerd is.

Deze technologie heet "The Disruption-Tolerant Networking" of kortweg DTN.  Waarbij de reactiesnelheid in dagen wordt uitgedrukt.  In de loop van 2009 zal dit ook vanuit het ISS getest worden.

Andria Hooke die de manager van het ruimte netwerk is beschrijft dit gebeuren als volgt : "This is the first step in creating a totally new space communications capability, an interplanetary Internet,".

Door deze ontwikkelingen zal er in de toekomst vlotter tussen planeten, satellieten, ruimte stations en ver verwijderde ruimtetuigen kunnen gecommuniceerd worden.  Waardoor het werk van NASA danig zal verlicht worden.

Wat ook meteen betekent dat ook het netwerk op de Aarde aan de hand van deze technologie ook duchtig kan verbeterd worden.  Zodat de bereikbaarheid ervan zo goed als overal verzekerd gaat kunnen worden.

Maar ook dat er tegen de tijd dat de eerste bemande Mars missies gepland zijn er wellicht ook vanuit dat ruimtetuig zal kunnen gesurff worden.  Althans als de verbindingssnelheid tegen dan niet meer in dagen wordt uitgedrukt.